ΚΑΙ με “Καποδίστρια” ΚΑΙ με “Καλλικράτη” ΚΑΙ με “Κλεισθένη”, πρόοδο δεν θα δούμε καμιά;
Ο πόλεμος άρχισε.
Δεν είναι πανηγύρι, δεν είναι μια διαδικασία έντονη μεν, με χαρακτηριστικά ευγενούς άμιλλας δε.
Πόλεμος είναι.
Πόλεμος δολιοφθοράς, επιθέσεων και αντεπιθέσεων για την κατάληψη συνυποψηφίων, κατασκοπίας και αντικατασκοπίας, προπαγάνδας και δημιουργίας εντυπώσεων, με παράλληλη διπλωματική δραστηριότητα εμπολέμων και με θύμα ήδη την ατμόσφαιρα που αρμόζει στη νέα πραγματικότητα που φέρνει η απλή αναλογική και οι αλλαγές υπό την επωνυμία “Κλεισθένης Ι”.
Όσες θετικές αλλαγές και να φέρει ο “Κλεισθένης Ι”, υπάρχει ήδη κάτι το πολύ ανησυχητικό, κατ’ εμέ: από τις επιλογές των επικεφαλής και τις υποψηφιότητες που διαρρέουν ή και είναι ήδη σίγουρες, προκύπτει μια επανάχρηση, μια ανακύκλωση του παρελθόντος, αδικαιολόγητη (κατ’ εμέ και πάλι). Ανακύκλωση προσώπων και -πολύ πιθανώς- και νοοτροπιών. Και πρέπει να ‘ναι ανησυχητικό αυτό το φαινόμενο γιατί δεν έχουν υπάρξει -για πολλά χρόνια τώρα- πρόσωπα που να ξεχώρισαν για κάποια προταση, ένα όραμα για τον τόπο, ένα σχέδιο που πρότειναν και εξ αυτού προέκυψε η εκλογή και η θητεία του προσώπου ως αιρετού.
Αφορμή για την ενασχόληση με τα κοινά μπορεί να είναι το προσωπικό συμφέρον ή να είναι ταυτόχρονα με την προσφορά στην ανθρώπινη κοινότητα που αναδεικνύει τον αιρετό, η υπεράσπιση των συμφερόντων του, η δράση και οι προσπάθειες για κάτι καλύτερο. Όσοι όμως με τέτοια ελατήρια επέλεξαν να πολιτευτούν έχουν να επιδείξουν μόνο φτωχά αποτελέσματα από το πέρασμά τους στον όποιο θώκο: από την απλή αποφυγή μιας μετάθεσης ή την εξασφάλιση ατομικών οικονομικών συμφερόντων, προέκυψαν μόνο κακά.
Απολύτως ανύπαρκτος δημόσιος διάλογος, απολυταρχία, εξυπηρέτηση των οικονομικά δυνατών και των εκάστοτε ημετέρων. Στα ελάχιστα θετικά της δημαρχίας που εκπνέει, μπορεί να συμπεριληφθεί και το γκρέμισμα πολλών μύθων περί προσφοράς και ιδεολογικής προσήλωσης σε αγαθούς σκοπούς που πήγαν περίπατο με τη μερσεντές -όπως είπε λίγο πριν “φύγει” ο Γ. Φαρμάκης-, αλλά και με άλλους τύπους οχημάτων. Όταν ήρθε η ώρα οι δεύτεροι να γίνουν πρώτοι, όλα τα θεωρητικά προηγούμενων δεκαετιών -για πολλές παρατάξεις- έγιναν απλώς πληρωμένες καρέκλες, διευκολύνσεις, αυτοκίνητα δωρεάν, έξοδα πληρωμένα και απόλυτη προτεραιότητα στα υπό υλοποίηση ρουσφέτια. Με αποκορύφωμα, “τα σκυμμένα κεφάλια”. Την σιωπηλή, μέσα στη ντροπή παροχή στήριξης στην όποια απαράδεκτη επιλογή του ηγέτη. Ή τους “τάχα αντιπολιτευόμενους”. Εσχάτως, τα μοντέλα αυτά επεκράτησαν και στην αντιπολίτευση και δη την αξιωματική του Δήμου μας.
Τα ως τώρα στοιχεία δείχνουν ότι από την ίδια “δεξαμενή των ίδιων προσώπων” ανασύρονται υποψήφιοι και τα ελάχιστα νέα πρόσωπα έχουν ήδη δείξει ότι και σε κομματικά “μαντριά” έχουν εκτραφεί ή ότι σε πολλά κακά έχουν ήδη συμφωνήσει, έστω και σιωπηλά. Και φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που εισέπραξαν ή εισπράττουν ουκ ολίγα, σιωπηλά και ταπεινά. Οι εκλογείς βέβαια ξεχνούν γρήγορα, ειδικά στη σημερινή παραζαλισμένη και απληροφόρητη Ελλάδα και -ακόμη χειρότερα- στην Πιερία και το Δήμο μας. Οι επικεφαλής όμως πόσο μπορούν να εμπιστεύονται τις επιλογές τους αυτές; Το ποντάρισμα στην βραχεία μνήμη ή τη δυναμική που θα ενισχύσει κάποιος με μόνο κίνητρο το ατομικό συμφέρον, τι κέρδη μπορεί να αποφέρει; Και σε ποιον;
Ακόμη και να υπάρξουν άλλες εξελίξεις και να ψηφίσουμε πρώτα για το Κοινοβούλιο και αργότερα για την Αυτοδιοίκησή μας, ακόμη κι αν καταργηθεί ο “Κλεισθένης”, ο χρόνος ως τον επόμενο Μάιο είναι άπλετος για συζήτηση και κριτική, για σοβαρή ανάλυση και εξαγωγή συμπερασμάτων. Συγκυρία σπάνια στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Η ΕτΟ δεν θα χάσει την ευκαιρία. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
