και στον -για δέκα και πλέον χρόνια- υπό αναστήλωση ΙΝ της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Ξέρεις τι θα δεις σε τέτοιες πανηγύρεις.
Προσπερνάς τις λίγες παραφωνίες και βουτάς σ’ ένα παρελθόν αγνότερο, ανθρωπινότερο, γνωστό σε ολοένα και λιγότερους.
Συναντήσεις ανθρώπων, μετά καιρό πολύ. Ξενιτεμένοι που ήρθαν έστω και την τελευταία στιγμή “στο χωριό”. “Your grandfather, your pappou was baptised and married here…”
Γυναίκες που πρωτοστατούν, ετοιμάζουν, συναντούν φίλες παιδικές, γράφουν ονόματα για συγχώρεση και παράκληση.
Παιδιά. Ζωντανά όσο ποτέ στο αστικό περιβάλλον.
Γέροντες, σιωπηλούς ή με ζέση να συζητούν για την σοδειά και το πότισμα, “τη σεζό”, τα τρέχοντα.
Ανθρώπους που δεν έτυχε να βρεθούν εκεί, αλλά πίστη και τάμα τους δυνάμωσε στον ανήφορο, με την προσμονή της δροσιάς της βρύσης στον πλάτανο. Κι άλλους που υστερόβουλα κάνουν σταυρούς και τιμάνε πατρίδες. Κι απ΄ όλους ψηλότερα και πάνω απ’ όλους, η Πόπη να καταφθάνει και να βλέπεις την λαχτάρα να ξεχειλίζει απ’ την μορφή της όλη. “Οι γυναίκες -παλιά- κοιμόταν εδώ, στον περίβολο, στρωματσάδα, μετά την παράκληση και πριν το πανηγύρι…”
Θα δεις τις πανταχού παρούσες Αρχές. Σε αναγκαστική συνύπαρξη, ίσες ενώπιον του ιερέα και του Θεού. Και των αθώων της πολιτικής πιστών.
Θα δεις τους άντρες στα “ορεινά” της άνω και γύρω βουλής.
Θα δεις και επισκέπτες από τόπους μακρινούς να λαχταράνε το πρόσφορο και την εμπειρία λίγων καλοκαιρινών ημερών στην Ελλάδα και … “really picturesque religious festivity”…
Θα δεις εκκλησίες παλιές, μέσα στο δάσος, ψηλά, να αντηχούν τα ρέματα τα λόγια του παπά και τα ζωντανά να γυρίζουν για λίγο το κεφάλι, σταματώντας την απογευματινή βοσκή.
Θα δεις και τον παράξενο με τις κάμερες να προσπαθεί να μην ενοχλεί. Να κλέψει λίγες ανθρώπινες εικόνες. Μπας και …
Χρόνια μας Πολλά.
