ο πάτος του βαρελιού θα μετακινείται βαθύτερα, αν δεν πούμε οι πολλοί “ως εδώ και μη παρέκει” – ως να το πούμε, οι καιροσκόποι και οι ασπόνδυλοι θα βασιλεύουν, κυριολεκτικά
Δεν τιμήσατε ποτέ τον Αθανάσιο Κοκκώνη.
Ποτέ ως τώρα.
Τον δήμαρχο που σας πήρε “απ’ το μανίκι” -το 1976- και σας ανάγκασε -με επιχειρήματα και παραινέσεις- να δημιουργήσετε τον Πολιτιστικό Όμιλο κυριών και δεσποινίδων Λιτοχώρου.
Τον δήμαρχο που πριν εκλεγεί δήμαρχος, απλώς ως Αθανάσιος Κοκκώνης εκ Λιτοχώρου ορμώμενος, έχτισε δυο ξωκλήσια που παραμένουν δείγματα και πρότυπα αισθητικής, όσο κι αν τα βάφετε χρυσά και τα κακοποιείτε με επιμονή και θάρρος, όσο κι αν τα περικυκλώνετε με βιομηχανικό χάλυβα.
Τον ευπατρίδη και λόγιο που αρνήθηκε να συνεργαστεί με την χούντα και αναδείχτηκε δήμαρχος -μετά θητείες στην αντιπολίτευση- μόνο με την ψήφο του λαού.
Αυτόν που έζησε και μετείχε στα κοινά και η παρουσία του και μόνο ήταν μεταμόσχευση ήθους, προσφοράς, αισθητικής και ανιδιοτέλειας ανεπανάληπτης.
Ποτέ δεν τον τιμήσατε ως τώρα.
Ποτέ δεν τιμήσατε και τον Νικόλαο Κουκουτάτσιο.
Τον Κουκουτάτσιο που -συχνά-πυκνά- θυμάται και επικαλείται η σημερινή διοίκηση όταν την βολεύει και από τον οποίο αποστρέφει το βλέμμα της, όταν δεν την βολεύει η αναφορά στα έργα και τις ημέρες του.
Ούτε κι αυτόν τον τιμήσατε ποτέ.
Ποτέ ως τώρα δεν τιμήσατε και τον Αθανάσιο Κατσαμάκα.
Και πείτε μου πόσα πράματα γύρω μας έχουν την σφραγίδα του.
Πείτε κι αν υπήρξε δήμαρχος με προσήλωση στην ιδεολογία και τα πιστεύω του και ταυτόχρονα αιρετός της συνεννόησης και της συνεργασίας.
Δεν τον τιμήσατε ως τώρα… άρα μάλλον πιστεύετε ότι κανέναν λόγο δεν είχατε.
Δεν τιμήσατε ποτέ και τον μακροβιότερο δήμαρχο της περιοχής μας και από τους μακροβιότερους της χώρας, τον Γεώργιο Παπαθανασίου.
Ποτέ.
Πιθανώς αποδίδετε την υπερμακροχρόνια κυριαρχία του στα κοινά, σε έργα και ημέρες κατακριτέα και εξουσία πολλών θητειών, αντιδημοκρατική και κόντρα εντελώς στην θέληση του λαού και την Δημοκρατία.
Ίσως περιμένετε να γεράσει λίγο ακόμα για να του ταιριάζει περισσότερο μια ελάχιστη τιμή τέτοιου είδους.
Πολλούς δεν τιμήσατε και δεν τιμήσαμε, ως τώρα.
Μπορεί και η σημερινή τιμή να είναι η αφορμή για να τιμηθούν στην συνέχεια, αλλά ως έναρξη είναι κάκιστη και η συγκυρία, άθλια.
Δείγμα απτό διολίσθησης στα χειρότερα, παράδειγμα μέγα νεποτισμού και οικογενειοκρατίας και σήψης και κατάργησης όλων των μέτρων και όλων των ορίων.
Ψελλίζετε και κραυγάζετε ήδη πολλά, για να κλείσετε όλα τα στόματα, πριν καν ανοίξουν. Σε πλήρη εναρμόνιση με το τι συνέβη σ’ αυτήν εδώ την χώρα, από την χρονιά της ίδρυσής σας και όλα τα προηγούμενα εννιά χρόνια. Και που -δυστυχώς- επαναλαμβάνεται και σήμερα. Απ’ αυτήν την άποψη… η επιλογή σας είναι πλήρως δικαιολογημένη. Και προμηνύει τι θα ακολουθήσει.
Καλή συνέχεια.
ΥΓ: ναι Στέργιο… την βλέπω την ηγεσία των τοπικών προοδευτικών δυνάμεων του τόπου μας. Και θα την δω κι απόψε στην εκδήλωση. Στην πρώτη σειρά και “σαν να μην συμβαίνει τίποτα”. Κι αν κρίνω κι απ’ την δικιά σου δημόσια σιωπή, συμφωνείς ΚΑΙ σ’ αυτό. Συμφωνείς … εσωτερικά, όπως εσωτερικά και κατ’ ιδίαν διαφωνούσε με την χούντα και το 88% των Ελλήνων, όπως δήλωναν… το 1979 και το 1981 και το 1989 και εσαεί.
ΥΓ2: δεν βρήκα φωτογραφία του Κοκκώνη. Έχω όμως μια πολύ συμβολική του μπαρμπα-Νίκου. Εις μνήμην του…
ΥΓ3: περί του ανθρωπίνου χαρακτήρος του θέματος, τάδε έφη Δοξιάδης.
Απόστολου Δοξιάδη, η ερμηνεία της φράσης “ο αποθανών δεδικαίωται”:
Πολλές ανοησίες ακούμε, όποτε υπάρχει ευκαιρία, χάρη στην παρεξηγημένη έκφραση “ο αποθανών δεδικαίωται”, που οι περισσότεροι χρησιμοποιούν σαν να σημαίνει ότι αυτός που πεθαίνει δικαιώνεται — και άρα δεν πρέπει να τον κρίνουμε. Αυτός ο παράλογος ισχυρισμός οφείλεται απλώς σε άγνοια. Η πλήρης πρόταση, από την Προς Ρωμαίους Επιστολή του Απόστολου Παύλου (6:7) είναι “o γαρ απoθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας”. Το ρήμα “δεδικαίωται” σημαίνει στην Κοινή, την γλώσσα της Καινής Διαθήκης, “απαλλάσσεται”, “λυτρώνεται”. H δε ερμηνεία του χωρίου, κατά την έγκυρη μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, είναι ότι στον αποθανόντα “η αμαρτία δεν έχει πια καμιά εξουσία”, κοινώς ο νεκρός δεν μπορεί πια να αμαρτήσει. Αυτό είναι όλο. Ούτε άφεση σημαίνει, ούτε συγχώρεση. Οι άνθρωποι κρίνονται από τι έκαναν όσο ζούσαν, όχι αφού πέθαναν. Και κανενός ο θάνατος δεν τον εξαγνίζει από τις πράξεις της ζωής του.
